ASAF!IN KÜÇÜK BİR ŞİİRİ ÜZERİNE...

“Kendisinden uzak kalmış olanlar çok bağırır”

Ö.A


Neden beni umursayan kimse yok?..

Önce mevsimlerle barışmayı öğrendim ben… Sonra en sevmediğim müzikte bile bir şey bulabileceğimi keşfettim… Beni sığlığıyla öfkelendirebildiğini… Öfkeme bile sahip çıktım…

Bir gün, en acı çeken yanımdan şikayet ederken buldum kendimi… Ve bir süre sonra acıma sığındım, “sen bana aitsin” dedim. Kendimi sevdim, hissettiklerimi sevdim… Daha neler neler sevdim ve neler neler sevmek istedim de izin vermediler. Sadece bencilliklerine sahip çıktıkları için, izin veremediler… Farkında değillerdi… Ben de kızmamayı öğrendim…

Bir gün, herkesi affedebildiğimi ama kendimi affedemediğimi fark ettim… Ben daha değersiz değildim… Lanetlerimi yaladım, tükürdüğüm beyaz sayfalarımdan… Ve kendimi affetmeyi öğrendim…

Başkalarında kaybolarak, onlarda kendimi bulmayı öğrendim…

Büyürken çocuk olmayı, yeni oyunlar keşfederek hayata dahil olmayı…


Neden beni umursamayan herkes bağırıyor?..

Bencillik ile ben-cilik arasındaki fark… Bencil olan insanlar kendilerinden çok uzağa düşüyorlar farkında olmadan. Hep savundukları aslında kendileri değil, bilmiyorlar… Onlar acımayı tercih ediyorlar, bağırarak. Ben ise onlar olmayı… Hiç bilemedikleri bir öfkeyi taşıyorlar boyunlarında değerli bir taş-mış gibi… Ağlamak erdemine eremiyorlar. Sahip olmayı “bir” “şey” sanıyorlar. Oysa kendilerini bulamıyorlar… Aramıyorlar… Sahip olunacak tek şeyin “kendi”leri olduğunu es geçiyorlar… Başka bedenlerde benlik taslıyorlar… Anlıyorum… Anlayışlıyorum… Üzülüyorum belki, ama değmez demiyorum… Öğreniyorum, diyorum…

Onların diyemediklerini de onlar adına diyorum… Yoruluyorum… Lakin şikayet etmiyorum…

Kendilerini umursamayan insanların çığlıkları duyduğum. Onlar adına sağır olmayı diliyorum. Barışamadıkları kendilerine susuyorum… Üşüdüklerinin farkında değiller. Kaptırıp gidilen yol, yol değil… Girdap, kendi içlerinde dönüp durDUKları… Korkularından tiksinerek bağırıyorlar. Ve beni umursamayacaklar… Neden mi? KAYBOLDULAR DA ONDAN…

Asaf ve gibileri susuyor en savunmasız köşelerinden, belki bir yudum “gelme” bekledikleri…