HANİ!...

Hani… Böyle günler geceleri kovalar ya… Onun gibi belki de… Ya da hani… Bir şehir, seni çağırırda gidersin ya ardından, sonucunun ne olacağını bilirmiş gibi… Ama bilmezsin ya hiçbir şey… İşte belki de onun gibi…

Nasıl anlatsam; sonucu ezbere okuyacakken, sonuç ezberi bozar gibi… Koşarak gittiğin yerden kaçmak gibi, evet!.. Her bulduğunu sandığında kendine çelme takar gibi… Benim O’nu baştan bildiğim ama O’nun beni öylece inkar ettiği gibi… Anladın mı?.. Hani!.. Kaçmak istemek ama her defasında geçmişe gömülmek gibi…

Nasıl anlatsam; zor gibi… Hani coşkuyla koşarsın ya, koştukça sen, geçmişin satır arasından fasit bir kapı aralanır gibi… Bir şey yapsan olacak ama o bir şeyi, bir sürü şeye bulamış gibi… Lekelerin içinde renk aramak, o şarkıyı bir kere daha dinlemek, korkunla ağlayarak-gülerek sevişmek, zor da olsa kendine katlanmak, sığınmak isteyip ona, sığınma der gibi…

Hani sussan olacak; ama susamadığın gibi…

Sanırım, bir dilek tutmak ve o dileği tuttuğun anda salıp, unutmak gibi… Ya da bir çocuğun büyümeye olan öfkesini oyuncaklarına sakladığı gibi… Hani, kaçmak için koşmak değil de dizini parçalayacağını bilerek, inadına koşmak gibi…

Hani, kalp çarpıntısı gibi durmadan küt küt atan şehrin, bilindik, esrik rüzgarı yüzüne çarpar da seni gülümsetir gibi… Seni, bilmeden, şaşkınlığıyla gülümseten o kocaman ama çocuk adam gibi… Aynı zamanda hem sevdiğin hem nefret ettiğin gibi… Bilmiyorum deyip, bal gibi bildiğin gibi… Hani, duvarında yer etmiş saatin içinde akrep değil de at koşar gibi… Nerede bulacağın avucunun içinde yazar, sen avucunu sımsıkı kapar gibi… Hiç kimseyi yormak istemezken, yorar ve yorulur gibi… Suçluluk gibi ama aynı zamanda arınmak gibi… Bilemedim… Belki de inandığını savunurken öfkeli bir saçmalığa bürünmek gibi… Hani, aynı zamanda hem onurlu olmak hem de gururun yerlerde süründüğü gibi…


Ne bileyim? Benim gibi…Senin gibi işte… Ya da şöyle daha iyi; insan gibi…

Hani!..

Ne bileyim? Belki de benim anlatmaya çalışıp anlatamadığım gibi… Ama gene de senin anladığın gibi…